Bu başlıqdaki sualı əvvəlcə özümə vermək istəyirəm inanmaq istəyirəm yoxsa bilmək?
Mən bilməyi seçərdim çünki gərçəklərlə üzləşməyi bilirəm. Gərçəklər kəskin olur acı olur yalanlar şirin olur heç kimi incitmir.

Bu dünyanın, həyatın bir ağıllı dizayn, yaradılış olduğuna inanmıram bunun səbəblərindən biri də məntiqə sığmayan bəzi nüanslardır.

Din və Yaradılış fikri mənə heç vaxt cəzb edici gəlməyib. Bəlkə də bunun müsəlmanlıqla əlaqəsi çoxdur, çünki həyatın bütün gözəlliklərindən məhrum edilməyi heç bir düşüncəsini inkişaf etdirən biri qəbul etməz. Mən də etmədim. İlk öncə yaşadığımız mühitlə, yerlə əlaqədar olaraq islamla tanış olduq, elə kənddə, uşaqlığımızdan qəbristanlıqdan, yas mərasimlərindən bildik ki bu həyatdan bəhs edən din deyil bu sadəcə ölməyi arzulamaqdan bəhs edir. Ölüm və ölmək üzərinə olan bütün şeylər, cənnət cəhənnəm fikri bəs nədir? Ölüm deyil?
Yaşamağa yenicə başlamış 14-15 yaşında bir gənc niyə ölmək haqqında bu qədər qayğılı olmalıdır ki?

Daha sonra dünyaya öz gözümdən yox xaricilərin gözüylə baxmağa başladım və fikir verdim ki onların hər şeyi demək olar ki bizdən yaxşı idi.

Təbii ehtiyacdan tutmuş, mədəniyyətə, musiqi, maşınlardan, uşağa verilən tərbiyəyə, gəzintidən, əyləncəli zaman keçirməyə kimi bir çox şeylər çox aydın idi, açıq sözlü idi.

Bunları o zamanlar gedib gəzib görməyə imkanım olmasa da filmlərdən, internetdən görüb həsəd aparırdım. Düşünürdüm ki bəs görəsən bu adamlara bu fani dünyada xoş həyatı bəxş edən onların öz dinləridirmi?
Gördüm xeyr, onlar öz dinlərinə hörmət edirlər amma inanmırlar, çox da bizimki kimi fanatik deyillər.

Yaş artıqca 17-18-19 cəmiyyət içinə qoşulduqca həyatı daha yaxşı dərk edirsən və hər şeyi, hər anı sorğulamağa başlayırsan.
Əsas da bütün sorğular mahnılarla başlayır. Mahnılar qoxu kimidir insanı hər səs dalğasında və ritmdə fərqli yerlərə apara bilir və fərqli hisslər yaşada bilir. Buna görə də bizim yerli mahnılardan heç bir ləzzət ala bilmirdim.
Çünki yerli mahnılarımızı yalnız toylarda və ciddi məclislərdə dinləyirdim sonra qulaq asanda yalnız bozbaş yadımda düşürdü.

Daha sonra islamın lap dərinliklərinə üzməyə qərar verdim başladım fərqli düşüncələrlə oxumağa amma hər dəfəsində biraz daha əksik yazılar, əksik fikirlərlə rast gəlirdim.

Bir ayədə bu gözümə sataşdı:

Bəqərə sürəsi:

"Yeməyinə, içməyinə bir də eşşəyinə yaxşı bax."

TR: Yiyeceğine ve içeceğine bak, hiç bozulmamış! Bir de eşeğine bak! Bu, seni insanlara bir ayet /bir mucize yapmamız içindir.[*] Şimdi de (eşeğinden kalma)

Fikirləşdim ki: Bu fikirlər axı məni hardan, hara kimi apara bilər?

Biraz zəki olan bir insan bunun o vaxtın dövrü adətlərinə uyğun yazıldığını o saat anlayar.

Yazmaqla bitməz bir çox səhvliklər və qarışıqlıqlar var Quran kitabında. Mən bir başa qərar vermədim ki, illərlə araşdırdım və mən tək olmadığımı görəndə biraz da rahatlamışdım çünki həyatı sorğulamaq 2000-ci illərdə bir azərbaycanlı üçün böyük şey idi əsas da din kimi bir geniş və həssas mövzuda.

Artıq yaşım başıma ağıl qoyduqda yanılmadığımı yavaş yavaş görürəm və sadəcə insanlara yaxşı şeylər danışmaq istəyirəm, istəyirəm elə danışım ki heç kim küsməsin məndən, heç kim inciməsin və məni də incitməsin.

İki şansınız var: ya çox çətin olsa da bu həyatın bilinməz bir dünya olduğunu anlayacaqsınız və ya heçnə bilmədən vecsiz bir ölümlə yox olub gedəcəksiniz.

Din haqqında çox söhbət etmək olar amma mən öz fikirlərimi paylaşmaq istədim. Burada bu nəticəyə gələ bilərik ki Allah fikrini dinlər yaratdı yoxsa Dinləri Allah yaratdı?
Yoxsa bu ikisini də insanlar yaratdı?

Yaxşı biri olmaq üçün, insan olmaq üçün, yaşamaq üçün mənə din lazım olmur. Sizi bilmirəm amma mən ölümdən sonraki həyatın 100% qarantiyasını bilmədən bu həyatımı həba edə bilmərəm.

Təşəkkürlər, Davamı olacaq..