Səhərlər həyətə çıxanda quşların səsi insanın içinə qəribə bir sakitlik verir. Bizim Ağstafada belədir — yuxudan ayılan kimi hardasa bir toyuq qaqqıldayır, bir it uzaqda hürür, çayın səsi uzaqdan gəlir. Hər şey sanki sənə “həyat burdadır” deyir. Biz şəhər uşaqları kimi yuxusuz gecələrə, beton divarlara alışmamışıq. Kənddə həyatın öz nizamı var — günəşin çıxması ilə başlayan və axşam samovarın buxarı ilə bitən bir nizam.

Uşaqlıqda elə bilirdim, bu sakitlikdən başqa heç nə yoxdur dünyada. Qonşu uşaqla çaya qaçmaq, balıq tutmaq, ya da heç nə etmədən sadəcə oturub təbiətə baxmaq… Həyatın ən böyük dərsi bəlkə də orda idi. Böyüdükcə gördüm ki, şəhərdə hər kəs qaçır, amma hara qaçdığını bilən yoxdur. Biz isə bəzən bir daşın üstündə saatlarla oturardıq, çünki harasa getmək lazım deyildi — elə orda olmaq kifayət edirdi.

İndi nə vaxt darıxıram, kənd uşaqlığımı xatırlayıram. Orda insan özünü heç kimə sübut etməyə çalışmazdı. Orda "kim nə deyər" qorxusu yox idi. Təzə ayaqqabının da, köhnə paltonun da fərqi olmazdı. İndi insanlar nə qədər çox danışır, amma bir o qədər az yaşayır. Biz kənd uşaqları isə, danışmadan yaşamağı bacarırdıq. Bəlkə də xoşbəxtliyin sirri elə bundadır – heç nə etməyəndə belə, həyatı yaşaya bilməkdə.