Bir insan istəmədiyi işlərdə işləyirsə, həmin adam heç vaxt professional sayıla bilməz.
Professional olmaq — sadəcə hansısa sahədə iş görmək, maaş almaq deyil. Professional olmaq — özünə uyğun olan, ruhunla bağlandığın işi tapıb ona canını, enerjini, vaxtını qoymaqdır.

Mən dəfələrlə fərqli işlərdə çalışmışam. Hər şey zahirən qaydasında olub — maaş, iş qrafiki, kollektiv... amma mən o işlərdə özümü heç vaxt hərbiçi, sürücü və ya mühafizəçi kimi görməmişəm. Bu sahələrdə çalışmaq mənim üçün sadəcə günləri saymaq, vaxt öldürmək idi.

Eyni ilə, hansısa şirkətdə sadəcə maaş üçün proqram yazanları da proqramçı saymaq istəmirəm. Kiminsə sifarişinə, ruhsuz tapşırığına görə kod yazmaq — bu, sənətin qürurunu öldürmək kimidir.
Proqramçılıq yalnız kompüterə kod yığmaq deyil. Bu sənət, uşağın iməkləməyi öyrənməsi kimidir. İlk addımlarını atanda yıxıla bilərsən, amma məhz o addımlar səni böyüdür. Kodlaşdırma da belədir — hər sətrin arxasında düşüncə dayanmalıdır, özünə inam dayanmalıdır, niyyət dayanmalıdır.

Sən irəlilədikcə, sənin duruşun dəyişir, özünə və etdiyin işə münasibətin formalaşır. Təhlükəsizlik hissin, peşəkarlığın, düzgün qərar vermək bacarığın artır. Kod yazmaq — bir növ həyatla dialoqa girmək kimidir.
Yazdığın kodun arxasında sənin dünyaya baxışın, estetik anlayışın, zehni çevikliyini göstərən izlər qalır.

Mənim üçün proqramçılıq — istəkdən doğan, yaradıcılıqla yoğrulan bir peşədir. Əgər bu yoxdursa, o zaman bu işdə qalıb sadəcə “maaşlı bir nömrə” olmaq mənlik deyil.

Bu şəxsi fikrimdir, amma düşünürəm ki, müzakirəyə dəyər.
Təşəkkür edirəm.